Birkaç hafta önce bir teklifte bulunduk kısa analiz Roma döneminden modern çağın başlangıcına kadar cam eserler ve resimler arasındaki büyüleyici bağlantı hakkında. Bugün bu araştırmaya devam ediyoruz, camın sembolik önerileri 17. yüzyıldan 19. yüzyılın sonuna kadar figüratif sanatlarda.
İkonik bir malzeme
Cam, resimlerde yalnızca temsil edilen kişilerin veya eseri sipariş eden patronların ekonomik prestijini öne sürmeyi amaçlayan eşlik eden bir unsur değildir.
Aslında sembolik ve büyülü değerlerle dolu bir konu: ezoterik bir yansıma. Kolayca gözlemlenebilen bir özellik Gösteriş alegorileri, burada görüntünün clessidra. Camın ana bileşeni olan kumla birleştiği bu obje, motifi anımsatıyor.Ubi sunt ve dünyevi deneyimin geçici doğasından.
Portrelerde cam, nesnelerle etkileşime girerek, büyük çekiciliğe sahip tabloların ölümsüz olmasına yardımcı olur. Bunu düşün Cam küpeli kız Vermeer tarafından (yanlış olarak bilinen İnci Küpeli KızCam küpenin öne çıktığı esrarengiz bakışı ve belirgin ışık-gölge oyunuyla yüzyıllar sonra da sanatseverleri büyülemeye devam ediyor.
Empresyonist döneme doğru
On dokuzuncu yüzyıla doğru ilerlerken, cama sadece pre-empresyonist ve empresyonist sanatçıların resimsel yansımaları değil, aynı zamanda tasvir edilen konuların kişisel hikayeleri de yansıyor.
In özü Folies-Bergère Barı hem ön plandaki barmenin melankolik ifadesinde (alt kısımda camdan bir natürmort ile çerçevelenmiştir) hem de büyük ayna arkasına yerleştirildi. Muhteşem olan hayattan bir parçatarafından boyanmış Manet aynada, şair Baudelaire'in doğru bir şekilde belirttiği gibi, "modern yaşamın destansı yanını çekip alma" gibi karmaşık bir ustalığı başarıyor.
Degas'ın aynaları
Empresyonist resmin çoğu yansımalarda ortaya çıkıyor: Aynadaki kadın resimlerini düşünün. morisot (Ruh) o Gazını almak (Aynada Madam Jeantaud), gerçekliğin değişkenliğinin ve yanıltıcı doğasının sembolü olarak, yeni görsel kesmelerin dikte ettiği ve aynaların sunduğu olanaklarla mühürlenmiş yeni ve dinamik çözümler önererek klasik portre fikrini yıkmayı amaçlayan iki ressam.
Ve Degas'ın resimlerinde dansçıların zarif hareketlerini tamamlayan da tam olarak aynalar veya vitraylardır. Bu çare sayesinde Fransız ressam perspektifi ve kaçış noktasını aldatmayı başarıyor ve bize orijinal bir çekim sunuyor. Bu anlamda ustaca bir örnek ünlü tablodur. Dans dersiAynanın sunduğu görüntü, balo salonunun geri kalanını ayırt etmemizi sağladığı gibi doğal ışığın süzüldüğü ve Paris binalarını ve gökyüzünü görebildiğimiz büyük pencereyi de ayırt etmemizi sağlıyor.
Mesaj olarak cam
Degas'ın şehir hayatını ve onun dramlarını tasvir etme yeteneği şu eserde mükemmel bir şekilde özetlenmiştir: Absinthe. Sahne, Empresyonistlerin en sevdiği yerlerden biri olan Café de la Nouvelle Athènes'de geçiyor; burada iki müşteri (acınası giyimli bir fahişe ve kaba bir bohem), kişisel rahatsızlıklarından dolayı birbirlerinden uzaklaşmış halde yan yana oturuyor.
İki karakterin boşluğunda kaybolan gözler, silüetlerinin yansıtıldığı opak aynayla daha da güçlendirilen çaresizlik ve aşağılanma duygusunun iletilmesine yardımcı oluyor.
Bar des Folies-Bergère'in yansımalarından farklı olarak Café de la Nouvelle Athènes'in yansımaları soluk ve şaşkın, klostrofobi duygusu uyandırıyor ve iki müşteriyi alkol bağımlılığına hapsediyor gibi görünüyor.
Aslına bakılırsa, sahip oldukları tek şey alkoldür: bohem için bir kadeh şarap, solgun kız için ise bir kadeh absinthe ve yanında perişan halde boş bir şişe.
Resmin perspektif şemasının bir kısmı, üç cam kabı birleştiren diyagonalde oynanıyor, bu da bizi iki patronun figürleri üzerinde oyalanmaya ve onların duyguları ve yalnızlıkları ile kardeşlik kurmaya yönlendiriyor.
kaynak: Yeni antika defterler. Gözlükler, Fabbri Editore, Milan (1991), artesvelata.it, bibliotecamo.it, wikipedia.org
Resim kaynağı: Edgar Degas, Kamu malı, Wikimedia Commons aracılığıyla
